Ukryta struktura

Wybrane trzy eseje zaprezentowane w tym tomie, posługując się narracją zaczerpniętą z nich, są równocześnie przejawami ukrytej struktury zamkniętymi w kryształach czasu. Każdy z nich z osobna i wszystkie razem mówią o tym samym: o niewidzialnej matrycy, która ma wpływ na to, co widzialne.
W eseju pt. Joyce a zen jest mowa o tym, że filozofia Wschodu zaleca koncentrowanie się na czynnościach codziennego życia, żeby w ten sposób zestroić się z niewidzialną strukturą będącą harmonią wszechświata, nazywaną Tao. Umożliwia to trzymanie się nici Tao, co stosował James Joyce, jak wynika z jego twórczości. Inaczej można o tym powiedzieć: poprzez małe o wielkim.
W eseju pt. Życie Immanuela Kanta z perspektywy mitu jest mowa o tym, że struktura umysłu, która jest manifestacją niewidzialnej strony rzeczywistości, jest podobna do labiryntu. Wyjście, jak wiadomo, umożliwia nić Ariadny. Kiedy jej nie ma, pozostaje krążenie po zaułkach. Tak można spojrzeć na ściśle uschematyzowane czynności dnia Kanta, które wyznaczały, w pewien sposób, jego drogę przez labirynt życia. W eseju pt. Ukryta struktura jest mowa o tym, że „nie wyjaśniony archetyp” – jak go nazwał J.L. Borghes – dał początek snom o pałacu, które doprowadziły m.in. do powstania sieci internetowej (także: hipertekstu). W każdym punkcie eseju jest mowa o tym samym, więc czytając (posuwając się do przodu), czytelnik stoi w miejscu. W ten sposób, fragmentarycznie, w wyobraźni, realizuje figurę niemożliwą jaką jest Biblioteka Babel.