Ingrid Betancourt, obywatelka Francji, chciała coś zmienić w ojczystej Kolumbii targanej wewnętrznymi konfliktami i niepokojonej działalnością karteli narkotykowych. W trakcie kampanii wyborczej została jednak uprowadzona przez FARC, zbrojne ramię partii komunistycznej. Spędziła sześć i pół roku w dżungli kolumbijskiej jako zakładniczka.
Ta powieść to historia o codziennym życiu w dżungli naznaczonym wyczekiwaniem i strachem; o strażnikach, którzy w większości byli w wieku jej dzieci; o swoich pięciu nieudanych ucieczkach i odwecie partyzantów; o upokorzeniach, okrucieństwie dozorców, wyczerpujących marszach przez dżunglę, chorobach, głodzie; ale też o człowieczej naturze w skrajnych warunkach, gdy na niewielkiej przestrzeni grupka ludzi miesiącami jest skazana na siebie i na bezczynność; o chwilach radości, które mimo wszystko się zdarzają; o przyjaźniach, które wbrew wszystkim i wszystkiemu rodzą się i są okrutnie niszczone; o rozpaczy, gdy nadzieja umiera, oraz o tym, co pozwala przetrwać – o harcie ducha i uporze.
Ta powieść to historia o codziennym życiu w dżungli naznaczonym wyczekiwaniem i strachem; o strażnikach, którzy w większości byli w wieku jej dzieci; o swoich pięciu nieudanych ucieczkach i odwecie partyzantów; o upokorzeniach, okrucieństwie dozorców, wyczerpujących marszach przez dżunglę, chorobach, głodzie; ale też o człowieczej naturze w skrajnych warunkach, gdy na niewielkiej przestrzeni grupka ludzi miesiącami jest skazana na siebie i na bezczynność; o chwilach radości, które mimo wszystko się zdarzają; o przyjaźniach, które wbrew wszystkim i wszystkiemu rodzą się i są okrutnie niszczone; o rozpaczy, gdy nadzieja umiera, oraz o tym, co pozwala przetrwać – o harcie ducha i uporze.
