M. Syn stulecia
Wstrząsająca, lecz prawdziwa opowieść o dojściu Mussoliniego do władzy. To portret człowieka, który stał się absolutnym mistrzem włoskiej polityki oraz jednym z najbardziej wpływowych i podziwianych władców.
Bestsellerowa powieść, która spotkała się z bezprecedensowym uznaniem krytyków.
Ponad 160 000 sprzedanych egzemplarzy i 10 dodruków.
Prawa sprzedane do ponad 30 krajów.
Jestem wyrzutkiem wśród wyrzutków, rzecznikiem zdemobilizowanych żołnierzy, takim jak oni włóczęgą poszukującym drogi. Ale mam zadanie do wykonania. W tej na wpół pustej sali rozszerzam nozdrza i węszę zapach nowego stulecia, wyciągam rękę, żeby wyczuć tętno zebranych tu ludzi i już wiem, że pójdą za mną.
Wielka i śmiała powieść przypominająca o niebezpieczeństwach, z którymi wciąż zmaga się współczesny świat. Nikt wcześniej nie przedstawił w ten sposób sylwetki Benita Mussoliniego, demagoga i twórcy faszyzmu, który stał się inspiracją dla dziesiątek dyktatorów.
Obierając Mussoliniego za głównego bohatera swej powieści, Scurati patrzy na niego z fascynacją, ale i przerażeniem oraz świadomością, że warunki, które umożliwiły przedwojennemu hegemonowi dojście do władzy, wciąż istnieją – nie tylko w społeczeństwie włoskim, lecz we wszystkich narodach XXI wieku. Opowiadając o faszyzmie „od środka”, bez filtra politycznego i ideologicznego, autor przypomina fakty, które usunięto już ze zbiorowej pamięci.
M. Mąż opatrznościowy
Na początku 1925 roku najmłodszy premier w dziejach Włoch, człowiek, który wziął na siebie odpowiedzialność za morderstwo Matteottiego, jakby to był powód do dumy, leży nieprzytomny z bólu w kałuży krwawych wymiocin na podłodze swej garsoniery. Benito Mussolini, „syn stulecia”, który w 1919 roku, po poniesieniu druzgocącej porażki w wyborach, nie wychodził z redakcji swej gazety „Il Popolo d’Italia”, gotowy do dalszej walki ze swymi przeciwnikami, teraz, kiedy już zwyciężył na wszystkich frontach, wydaje się bliski śmierci, pokonany przez wroga atakującego go od wewnątrz, chorobę wrzodową.
Ta scena otwiera drugą część czarnej epopei faszyzmu spisanej przez Antonia Scuratiego w formie powieści dokumentalnej. Autor opowiada w niej o przemianie wodza w dyktatora i o tym, jak „poczwarka władzy przekształca się w motyla bezkresnej samotności”.
Najstarsi towarzysze partyjni Mussoliniego na jego oczach gryzą się ze sobą jak wściekłe psy, on jednak zdaje się nie widzieć tego, co ma obok siebie, jest wpatrzony w rzeczy odległe i okazałe, chce się mierzyć z Wielką Historią. Do rozstrzygania sporów między faszystowskimi hierarchami deleguje Augusta Turatiego, postać tragiczną, bo przywiązującą zbyt dużą wagę do przyzwoitości; zapomina, ile zawdzięcza Marghericie Sarfatti; stara się okiełznać temperament córki Eddy, wydając ją za mąż za Galeazza Ciano; generałom Badoglio i Grazianiemu powierza afrykańskie podboje przedstawiane przez faszystowską propagandę jako wiekopomną misję cywilizacyjną, a będące w rzeczywistości brudną wojną, prowadzoną także przy użyciu gazów trujących i obozów koncentracyjnych.
Tym razem autor jeszcze śmielej splata powieściową narrację z cytatami z autentycznych dokumentów dowodzących, że to, o czym pisze, zdarzyło się naprawdę. Swą opowieść prowadzi aż do roku 1932, do dziesiątej rocznicy marszu na Rzym.
M. Ostatnie dni Europy
Trzecia część imponującej serii poświęconej drodze i wyborom Benita Mussoliniego. Opowieść o narodzinach wyniszczającej i krwawej wojny w samym sercu Europy.
3 maja 1938 roku Mussolini wraz z królem Wiktorem Emanuelem III i ministrem spraw zagranicznych Galeazzem Cianem oczekuje na przyjazd pociągu z Hitlerem i jego świtą. Kilka tygodni wcześniej Hitler proklamuje aneksję Austrii, a Mussolini decyduje się opuścić Ligę Narodów i przygotowuje ustawy rasowe o bezprecedensowej surowości. Pełen ślepej wiary w to, że może wpłynąć na Führera, podejmuje fatalne w skutkach decyzje o sojuszu faszystowskich Włoszech z nazistowskimi Niemcami. Wśród tych, którzy mają nadzieję, że szaleństwo dwóch przywódców można powstrzymać, jest Galeazzo Ciano. Jego wątpliwości co do wyborów Mussoliniego nasilają się zwłaszcza po podpisaniu z Ribbentropem paktu stalowego.
Antonio Scurati rekonstruuje z nadzwyczajną precyzją opętanie Mussoliniego żądzą władzy, dobitnie ukazując reakcje Włochów na decyzję o dołączeniu do wojny – bez wiwatów, okrzyków i owacji, za to z jedną, lecz wielką namiętnością: strachem.
