Siedem dni

W tych lekko, a zarazem kunsztownie napisanych felietonach Małgorzata Kościelniak pisze o przyjaźni, szaleństwach młodości, potrzebie bycia indywidualistą. Analizuje psychologię międzyludzkich relacji, rozważa paradoksy miłości, żongluje konwencjami i stereotypami. W tej intelektualnej i językowej grze okazuje się, iż muzyka nie tylko łagodzi obyczaje, ale również zagłusza wstydliwe „burczenie w kinach i teatrach”, zaś niepoukładane rzeczy w szafie stają się symptomem wkraczania w dorosłość. Ironia, groteska, parodia, poetyka absurdu, a nawet konwencja bajki stają się narzędziami opisu rzeczywistości, której obraz intryguje czytelnika niezwykłą pomysłowością, zaskakuje spójnością myślenia.
Autorka zbiera okruchy życia, odłamki rzeczywistości, pochyla się nad codziennością, by pod jej gruzami szukać „dziwności istnienia”. W tych wyśmienicie skonstruowanych, frapujących felietonach autorka tropi ślady autentycznej egzystencji. Pisze o potrzebie bycia sobą, bezustannym przekraczaniu barier własnego istnienia, nawet jeśli otacza nas głupota, sztuczność, przytłacza bezbarwna szarość dnia.
Dystans, subtelna ironia, świeże spojrzenie na rzeczywistość, naiwna, dziecięca radość życia sprawiają, iż zbiór ten bez cienia przesady zasługuje na miano felietonistycznego majstersztyku.
Wyjątkowego uroku dodają książce zdjęcia zrobione przez samą autorkę, która uchwyciła na nich nasze zwykłe, ale i wyjątkowo piękne i różnorodne życie.